مَـــردُمک

سلام 

شهادت اسوه اخلاق و مهربانی حضرت محمد مصطفی (ص) رحمة اللعالمین و امام عزیزمون امام تنهامون حضرت امام حسن مجتبی (ع) و حضرت شمس آقا علی ابن موسی الرضا (ع) که جان ناچیزم فداشون رو بر همه اهل عالم تسلیت عرض می کنم . 

دارم سعی می کنم خوشحال باشم اما دو روزِ پیش زن داییم از دنیا رفت ... :( و خانواده ها دوباره داغدار عزیزی شدند ، انالالله و انا الیه راجعون 

و خودم خیلی ناراحتم از دیشب دوباره اون مسائلی که آرامشم رو به هم می زدن ، اومدن سراغم و همه ساعات پشت سر گذاشته رو در حال مبارزه با اون افکار هستم . 

چیزی که خیلی آزارم می ده ، نداشتن کسیِ که بتونم راحت باهاش حرف بزنم بدون ترس از قضاوت شدن و اجرای حکم پس از قضاوت ، به حال کسانی که ازدواج موفق دارن قبطه می خورم و تو فکر فرو می رم ، نمی دونم این چه دردیه من دارم آخه ؟؟ :( حس می کنم زیاد از حد طبیعیه ، نمی دونم ... هعییی 

از طرفی هم روم نمی شه با کسی صحبت کنم :( تا شاید بهتر بشم ، از اینجا هم می ترسم از قضاوت کسانی که می خونن مطالب رو ، زندگی خیلی سخت نیست اما مطمئنم من سختش کردم .

خدا می دونه دارم تلاش می کنم حتی شده یک پله هم نسبت به گذشته بهتر باشم ، اما ای کاش هیچوقت فکر ازدواج برای من پر رنگ نمی شد ، با حساب و کتاب سر انگشتی تا دوسال و نیم دیگه نمی تونم ازدواج کنم (تازه به شرطی که به ملاک هایی که برای خودم تعیین کردم برسم) دو سال یعنی 730 روز و 730 روز یعنی 17520 ساعت ... عدد بزرگیه و هر ثانیه و لحظه ش برای من ... 

با خودم اشکالی نداره ، اگه خدا نمی خواد ، حتما حکمتی توش هست... چی بگم آخه ، نه به زوره و نه در یک لحظه ... 

دعا کنید حداقل تحملم بیشتر بشه ، صبرم بیشتر بشه 

هیچ راهی ندارم 

دوره جوانی سخت و طاقت فرساست در این برهه 

باشد که از زمره آنهایی باشم که خداوند برایشان لبخند می فرستد :) 

همسفرهای پارسالم ، بدون اینکه به من بگن ، با اینکه خیلی نزدیکیم به هم ، تنها رفتن ... 

قصه چیه که از همه جا رونده می شم ؟

قبول دارین من بلد نیستم بنویسم ، مثلا بخوام درد دل کنم ، افتضاح تر می نویسم ، کمک بخوام هم همچنین ، نمی دونم برای من چه سرنوشتی رقم خورده که هر روز دارم بدتر می شم و توی همه چیز سقوط می کنم ، واقعا دلم شکسته ، چقدر بند بزنم ؟ خب منم دل داشتم و دوست داشتم خیلی چیزارو ... 

نمی دونم چرا افتادم تو راهی که هر روز دور تر می شم از اصل ها و روسیاه تر می شم 

سقوط من از جایی که بودم خیلی تلخ بود و هست 

قدر خوشحالی های کوچیکتونم بدونید هستن کسایی که چیزی به اسم لبخند ندارن 

خدایا ببخش گناهای منو که به واسطه بی قرار و بی ایمانی ، نسبت به اون مورد انجام می دادم 

خدایا فکر می کنم اگه اون یه مورد حل بشه ، من 70 درصد مسیرم درست می شه البته فکر می کنم تو خودت آگاهی به همه چیز 

اگر می بینی درست نمی شم ، خودت بی سر و صدا و هر چه زودتر عذرمو بخواه چون واقعا دارم از بین می رم 

چه کنم که محرمی هم ندارم که باهاش حرفی بزنم فقط تویی که همیشه منو می بینی و می شنوی 

دستم از همه چیز کوتاهه و چشمم به رحمت بی اندازه ست 

السلام علیک یا صاحب العصر و الزمان 

من شما رو دوست دارم 

اما می دونم که شما از من بیذارید و بابت این بیذاری هم معذرت می خوام 

کاش می شد بهتون نامه بدم و جوابشم بگیرم 

جوون باید پاک باشه تا به چشم شما بیاد 

خیلی سخته این روزا ، درد های مختلف از هر جهت 

ببخش که دائم نالانم و بی وقفه غصه دار 

چیزی از وجودم باقی نماده 

یک حسی سراغ من میاد وقتی ، وبلاگ های دوستان رو مطالعه می کنم ، چقدر جالب ، چقدر خوب و زیبا می نویسند از روزهاشون و بالا و پایین زندگی شون می نویسنُ اطراف خودشون رو اعم از انسان و شرایط رو با علم و دانش خودشون تحلیل می کنن ، راستش به شدت به این دوستان قبطه می خورم ، از این جهت که بیشترشون یا همسن و سال من هستن یا چند سالی کوچکتر ، غم عمیقی تمام قلبم رو فرا می گیره که چرا من توانایی نوشتن ندارم ، چرا مطالبی که می نویسم از زندگی خودم ، خواننده نداره ، چرا جذابیت نداره ؟؟؟ صادقانه ، یعنی من دنبال توجه هستم ؟ 

چه چیزی توی زندگی من ، منُ تا اینجا کشونده ؟ دلیل این سردرگمی ها چیه ؟ چرا من و شخصیتم برای دیگران جذابیت و جاذبه و محبوبیت ندارن ؟ 

چرا در این سنین حس سنگین پوچی برای من وجود داره ؟

در پست قبلی روایتی از روزهامو نوشتم اما با رمز برای اینکه همه نتونن بخوانن ، دوستانی گفته بودن اگه مطلب پرباریه رمز رو بدید ، باید عرض کنم که زندگی من شاید چیز به درد بخوری برای کسی نداشته باشه و نوشته های من صرفا جهت نوشتنه و گفتگو با دوستانی که یک در میلیون برای من کامنت می ذارن ، لذا در صفحه یک جوان بی حاصل دنبال هیچ مطلب مفیدی نباشید . 

تشکرات فراوان 

برام سخته که این سقوط رو می بینم 

روزهایی که پله به پله پایین تر می رم 

باورم نمی شه که این منم 

هیچ جایی رو برای نوشتن و حرف زدن جز این پهنه سفید پیدا نکردم ...

وقتی جایی در زمین ندارم ، باید بروم و بروم و بروم ... 

روزهای پژمردگی و اندوه عمیق 

این ذهن دیگر کار نمی کند 

مقصد بعدی من کجاست ؟

کدام اتفاق تلخ عالم ؟

نه برادری دارم و نه خواهری که هم سن وسال خودم باشن تا شاید می تونستم راحت حرفامو بهشون بگم ، از دید من جوان بودن تو این سال ها بسیار دشواره بسیــــــار 

نتیجه آزمون ارشد هم نمیاد ببینیم باید چه کار کنیم ؟؟؟؟ بلاتکلیف و یه لنگه پا رو هوا موندیم ، مسئولین هم که حقیقتا تو دیوار کاش یه ذره به صحبت های حضرت اقا گوش می دادن :( 

البته من انتظار زیادی ندارم چون خودم هم در مسئولیت خودم اهمال کاری کردم ، توی درس خوندن و توی رشد . 

وقتی خودم درست عمل نمی کنم چطور متوقع باشم از دیگران ؟؟؟ 

پناه می برم به خدا از شرّ نفس و دوم شیطان و همه خطواتش که روزگار منُ سیاه کرده . 

حقیقت این روزهای من اگر صادقانه بگویم : دوری از الله است . 

دلم برایت تنگ شده خدای رحمان و رحیم ... 

ای کاش به قدری خوب بودم که امکانات ویژه را برای من هم می فرستادی 

دلگیرم از خودم ... :(

ایشان هم جوانی بودند و من هم 

هر دو مسلمانیم اما او کجا و من کجا !

روز های پسا کنکورِ من 

در نهایت دیروز جمعه هفتم خرداد نود و پنج ، آزمون کارشناسی ارشد رو هم دادم و آسوده خاطر شدم از بابت کنکورهایی که براشون چوب خط می زدم !

روزهای پسا کنکور اگر چه سخت اما می گذرند ، جوانی ذره ذره آب می شود جای خودش رو به میان سالی می ده و سوالی که هر روز از خودم می پرسم : دستاورد عمر و زندگی ت چی بوده تا حالا ؟ 

چهره ام در هم می شکند و زمان می ایستد ، واقعا تا به امروز من چه دستاوردی داشتم ؟ سکوت همه جا را فرا می گیره و من خشکیده در زمان 

بسیار جوان هایی را می شناسم که واقعا در سن و سال من ، چه افتخاراتی و چه امتیازاتی در بسیاری از ابعاد بدست آوردن ، اما من ...

با یه حساب و کتاب ساده ، به راحتی می تونم بگم که من جا موندم .

این شکست ... آسان نیست .

مدتی هست که باید تصمیمات اساسی زندگی رو بگیرم و هر بار به تعویق می اندازمشون ، نمی دونم چرا انگار که قدرت تصمیم گیری های بزرگم از کار افتاده باشه ، برنامه هام اونطور که می خوام پیش نمی رن و زندگیم یه روند کند و نزولی پیدا کرده ، منتظرم ببینم روزگار دیگه چی برام مهیا کرده ، هر روز در حال ضربه خوردنم ، از جاهای مختلف ، رسیدن به چند راهی ها نشون می ده که من به از قسمت هایی از زندگی عبور کردم و به این مرحله رسیدم ، همه دغدغه من یک چیزه اینکه چطور آرامش روان و سلامت جسمم رو بدست بیارم ، موضوع اشتغال هم که ... بماند ، هر چند از قصور واقعی از خودم بوده اما شرایط و محیط هم کم نذاشتن در نداشتن کسب و کار مناسب ، کنکور پشت کنکور که آقا من مدرک ارشد دارم ببینید از کدوم دانشگاهم ، معدلم رو نمی پرسید ؟؟؟ ارزش جوان ها رو کذاشتن بر ملاک تحصیلات ، درسته کسب علم خیلی عالیه اما فقط در دانشگاه می شه علم آموزی کرد ؟ 

سخنی با خودم :

ببین نزدیکِ 25 سالگی هستی یعنی دقیقا وسط دهه بیست تا سی که دوران طلاییِ عمر هر انسانیه و به شدت در آینده ش تاثیر گذار ، اما تو کجا ایستادی تو این چند سال دستاوردت چی بوده ؟ هدفت چی بود از زندگی و سالهایی که گذروندی و حالا به کجا رسیدی ؟

چقدر رضایت خداوند رو جلب کردی ؟ شخصیتت چه صفات خوب و چه صفات بدی داره که نیاز به اصلاح داشته باشی ؟ چقدر مرد شدی ؟ مسئولیت پذیریت چقدره ، چقدر تو بحران های زندگی می شه روت حساب کرد ؟ و کلی سوال دیگه ....

زندگی مسلماً اون چیزی نیست و نمی شه که من می خوام یا هر کس دیگه ای می خواد ، موضوع خیلی پیچیده تر از این حرفاست ، اما این روزها در ملال آورترین شکل ممکن در حال سپری شدن هستن و من دست از پا دراز تر به غروب و طلوع آفتاب نگاه می کنم با امیدی واحی و دروغین ...

از امروز که روز طبیعت بود و 13 فروردین 95 ، دقیقا 352 روز تا پایان سال فرصت داریم ، 352 رو ضرب در 24 ساعت کنیم می شه ؟؟؟ بذار حساب کنم ، آها می شه : 8.448 ساعت !

عدد بزرگیه ، تصمیم دارم امسال بهتر باشم از روزای اولی که سپری کردیم 3 بار اتفاق بدی افتاد که بانی و باعثش خودم بودم ، اما خب بازم از نو شروع کردم ، سعی دارم امسال بیشتر کتاب بخونم ، نمازها رو مرتب و به وقت کنم ، روی نفسم کار کنم ، عادت های بدی که دارم رو شناسایی و در بازه های زمانی مختلف ، به عادت ها و صفات نیکو تبدیلشون کنم ، این همه ساعت وقت دارم ، البته به شرط حیات 

به امید و توکل به مهربان الله م شروع می کنم . 

بسم الله الرحمن الرحیم :)