مَـــردُمک

دنیا خیلی بزرگ است ، درست قدّ تنهــــــــایی من 

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه‌ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع ولی لب‌هایم
هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

بی قرار توام و در دل تنگم گله‌هاست
آه بی‌تاب شدن عادت کم حوصله‌هاست

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر
هیچ‌کس هیچ‌کس این‌جا به تو مانند نشد

هرکسی در دل من جای خودش را دارد
جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خاطرات تو و دنیای مرا سوزاندند
تا فراموش شود یاد تو هرچند نشد

من دهان باز نکردم که نرنجی از من
مثل زخمی که لبش باز به لب‌خند نشد

بی‌قرار توام و در دل تنگم گله‌هاست
آه بی‌تاب شدن عادت کم حوصله‌هاست

 فاضل نظری 

عکس: بنده حقیر

بسم الله الرحمن الرحیم

با همه بدی ها و سیاهی ها و زشتی هایی که دارم 

از خداوند می خواهم 

برترین سفر به آخرت یعنی شهادت در راه خودش را روزی ام کند . 

پروردگار من در بامداد جمعه ی امام زمانیت عج از تو می خوام .

چشمان گناه آلوده و قلب زنگار گرفته ام جز به مدد و دستگیری تو پاک نخواهند شد ، پس تو را به محمد(ص) و آل محمد(ص) قسم می دهم ، مرگ مرا در راه قرآن و اهل بیت علیها سلام قرار بده . 

زندگی زیباست اما شهادت زیباتر.

وقتی همش داری فکر می کنی و فکر می کنی ، مدتهاست رنگ آرامش رو به خودت ندیدی و تنها دلیلشم 

فاصله از خداست 

عقربه ی ساعت ، حتی یک لحظه هم درنگ نمی کنه !

من کجای زمان و مکان ایستاده ام ؟

از امروز که روز طبیعت بود و 13 فروردین 95 ، دقیقا 352 روز تا پایان سال فرصت داریم ، 352 رو ضرب در 24 ساعت کنیم می شه ؟؟؟ بذار حساب کنم ، آها می شه : 8.448 ساعت !

عدد بزرگیه ، تصمیم دارم امسال بهتر باشم از روزای اولی که سپری کردیم 3 بار اتفاق بدی افتاد که بانی و باعثش خودم بودم ، اما خب بازم از نو شروع کردم ، سعی دارم امسال بیشتر کتاب بخونم ، نمازها رو مرتب و به وقت کنم ، روی نفسم کار کنم ، عادت های بدی که دارم رو شناسایی و در بازه های زمانی مختلف ، به عادت ها و صفات نیکو تبدیلشون کنم ، این همه ساعت وقت دارم ، البته به شرط حیات 

به امید و توکل به مهربان الله م شروع می کنم . 

بسم الله الرحمن الرحیم :)

می شینم پشت میز و روبروی لپ تاپ ، با جستجو توی سایت های مورد علاقه (BookMark) شروع به وبگردی می کنم ، از سایت های انگلیسی زبان بیشتر خوشم میاد ، چون خوشگل تر و زیباترن برای من ، در همین حین به برنامه ریزی برای سال نود و پنج هم فکر می کنم ، در سال نود و چهار اصلا موفق نبودم و سالم سراسر با شکست و ناکامی همراه بود ، در باب برنامه ریزی و رسیدن بهشون زیاد موفق نبودم اما همیشه دوست داشتم که با برنامه پیش برم ، مطمئنم یک روزی به اون حد می رسم که برای دقیقه دقیقه زندگیم برنامه داشته باشم . 

این روز ها مَنگ و گنگ هستم نسبت به محیط و اتفاقات ، نمی دونم جهت صحیح حرکت من باید کدوم سو باشه ، دستم به نوشتن نمی ره ، البته گاهی فکر می کنم که اصلا ننویسم بهتره ! انار ماهی گفتن ، بنویسید تا یاد بگیرید و مهارت پیدا کنید ، هر وقت از نوشتن خسته می شم یاد حرف ایشون می افتم و با خودم می گم حد اقل چند خطی بنویس 

سال نود و پنج رو باید خوب تر بسازیم . :)

قدیم ترا ، ریش نمی ذاشتم و صورتمو با تیغ اصلاح می کردم ، تو مذهب لنگ می زدم و هر موسیقی ای گوش می دادم ، هم اهل نماز بودم و هم اهل موسیقی و این چیزا 

نمی گم متحول شدم چون هنوز به دستاوردی تو زندگیم نرسیدم اما تلاشم اینه خدا و دین محور زندگیم باشه تا جایی هم که می تونم دارم تلاش می کنم براش ، حالا امشب تو یه جمعی بودیم و سری جدید خندوانه که به نظرم به شدت مبتذل و افتضاحه داشت پخش می شد و من گفتم این چیزای مزخرف چیه ؟؟؟ یکی از جمع که شش سال از من کوچکتره برگشته بهم می گه ، تو خودت ما رو به این چیزا تشویق می کردی :( 

پدرشم گفت با لحنی کنایه الود گفت اون مال قبل بود الان فرق می کنه . 

خیلی ناراحت شدم ، خیلی 

یعنی باید گذشته تاریکم رو به روم بیارین ؟؟؟؟؟

آخه درسته 

من دارم سعی می کنم بندگی کنم اگر چه که بضاعتم ناچیزه اما دارم سعی می کنم . دوست دارم از لاک جیغ تا خدا باشم و عاقبت بخیر بشم 

، یا امام زمان عج شما که می دونین من دوست ندارم دامنم به گناهی آلوده بشه ، کمکم کنید از این وضع در بیام . 

آخرین روزهای سال نود و چهار هم دارن سپری می شن ، به شدت درگیر خونه تکونی + تعمیرات و نوسازی هستیم به طوریکه بیش از ده روزه که آرامش رو به خودمون ندیدیم هر چند این میون ، تونستیم تو هیئت حضرت آقا شرکت کنیم و از بودن در کنار ایشون فیض ببریم .

همین حالا که مشغول نوشتنم ، نقاش عزیز طبقه بالا مشغوله ، هنوز فرشای اتاقم خشک نشدن :( و تقریبا خودمم برای سال جدید آماده نیستم .

نمی دونم سال آینده چطور خواهد شد برام ، اما سالی گذشت دلچسب و راضی کننده نبود ، دلیل داره ها : علت و مسبب اصلی کسی نیست جز خودم ، بله خودِ من 

عملگرد ما کیفیت زندگی رو تعیین می کنه و وقتی به گذشته نگاه می کنم ، سرم رو پایین میندازم ، خیلی بده می دونم !

نوشتن را رها کردم ، متون بالا برای عصر است و حالا 5 دقیقه بامداد 29 اسفند . 

کلی سوال راجع به کم و کیف سال سپری شده دارم که باید بشینم با حوصله و حسابی بهشون جواب بدم . 

"چشمم به پوستری افتاد که روی یکی از ستون ها چسبانده شده بود، عکس گریان آقا و جمله ای از ایشان

 با چنین مضمونی: "من حاجاتم را در طول سال جمع می کنم و در ایام فاطمیه طلب می کنم" فاطمیه بود... دعا کردم.

 "خدایا به حق حضرت زهرا کمکم کن تا در راهی قرار بگیرم که به تو نزدیکم کند..."

برگرفته شده از golebahari.blog.ir

فاطمه زهرا نام دختریست در خیال و تخیل من که در آینده ای که نمی دانم اصلا اتفاق می افتد یا نه ؟ فرزند من خواهد شد . 

دوستش دارم بی نهایت ، همیشه تصورش می کنم ، همیشه وقتی دختران کوچولوی با حیا را می بینم به او فکر می کنم که فاطمه زهرا هم باید چنین باشد و چنان ، این روسری به او می آید ؟ یا این لباس صورتی بسیار بسیار تو دل برو که مدتهاست در کمدم نگه داشته ام .

فاطمه زهرای من دختر خوبی ست ، باید طوری پرورش پیدا کنه که الگوی زندگیش در همه ابعاد بانوی دو عالی صدیقه طاهره (س) باشن . 

انقدر راجع بهش فکر می کنم که گاهی یادم می ره که فقط تخیله 

فاطمه زهرای 4 ساله با قد و بالای کوچوکش با چادرش و لپ های گل انداخته اش ... 

خدایا داشتن فاطمه زهرا با کیفیت یک فرزندِ دختر اسلامی و شیعه بزرگترین موهبت خواهد بود برای من .

نمی توانم خوب درباره اش بنویسم ، قلم ضعیف و ناتوان من در همین حد است . 

فقط می توانم به بهترین شکل ممکن به ش فکر کنم و صدای بازی و خنده هاش رو تصور کنم . 

خداوند همه فاطمه زهرا ها و دختران سرزمین ما رو هدایت و فاطمی کنه ان شاالله 

سلام 

خدای من ؛ مدتی ست انگار راه آسمانت را گم کرده ام 

هر چه تقلا می کنم کاری از پیش نمی برم ، تو که راه زمین را بلدی 

بیا 

بیا و مرا به آسمان ببر ؛ این زمین ؛ هیچ ... 

سکوت بهتر است از سخن