بسم الله الرحمن الرحیم
اصل مطلب ، دلم برای شهدا تنگ شده است ، نه از باب دوری بلکه از باب فاصله
این روزها وقتی خودم را درونم را تحلیل می کنم ، نتایج رضایت بخش نیستند .
یک جای کار می لنگد...
از نماز ، از اخلاق ، از عمل
باید بنشینم جلوی آینه ، فقط خودم را ببینم با ذره بین ، سیاهی ها را پیدا کنم ، دستمال اصلاح را با ها های معطر به صلوات بر سیاهی های وجودم بکشم و پاکشان کنم .
باید بگذرم از سیاهی های به ظاهر سفید یا سفید های در باطن سیاه !
دنیا را باید سفر کرد چه در زمان و چه در مکان ، یک جا ماندن برای انسان خوب نیست ، کدرش می کند ، غبارآلودش می کند ، شاید بشود لانه کلاغ های وحشتناک
از اینجا که من ایستاده ام تا خدا فاصله هاست ، اما می روم به سوی او ، خودم را به آب و آتش می زنم تا در مسیر او باشم و بمانم .
گاهی زمینی شدنم کار دستم می دهد ، به خودم که می آیم ، در میابم که دوباره دور شدم از جاده اصلی ، بر می گردم و دوباره شروع می کنم .
این زیرکی انسان خواهد بود که در مسیر به حرف هیچ گمراهی گوش ندهد و فقط آیه آیه تا خدا پیش برود .
من یک انسان در قرن 21 میلادی در قرن 14 قمری با همه ابزارهای رسیدن به خدا و با همه دانش استفاده از ابزارها ، گاهی مسیر را اشتباه می روم.
گاه ابلیس می شوم بی تو
گاه جبریل می شوم با تو
من نمی دانم این که من دارم
به تو نزدیک می شوم یا تو
چه کسی از مسیر گمراهی
داده ما را نجات؟... آقا تو
تو مرا با ولایتم کردی
آمدی و هدایتم کردی
شاعر: علی اکبر لطیفیان
