مَـــردُمک

هر روزی که از خواب پا می شم ، انگار که دنیا عوض شده تو اون لحظه ، هنوز با ماه مبارک سازگار نشدم ، وقتی تو یه محیط و شرایط جدید قرار می گیرم ، ذهنم پر می شه از اینکه ای کاش این کارُ انجام می دادم یا انجام نمی دادم ، ای کاش ها سرازیر می شن به سمت من ...

چند لحظه که می گذره دوباره شرایط برام به حالت عادی بر می گرده ، این روزها نگرانم و بی قرار ، دلیلشم نمی دونم توی ناخودآگاهم اتفاقاتی در حال وقوع هست که ازارم می دن ، انگار دچار یک بحران شدم که فقط خودم ازش مطلعم !

***

با حجمی از علاقه مندی ها و کارهایی که ازشون لذت می برم مواجه شدم که البته خیلی هاشون در حد علاقه باقی خواهند موند چون بسترشون برام فراهم نیست ، اگر در جوانی و حالا که نیرو و توانش رو دارم نتونم انجامشون بدم با این فرض که سنم بالاتر هم بره ، دیگه هیچ لذتی برام ندارن .

این علاقه مندی شاید برای خیلی ها ساده و در دسترس باشه اما برای من خیلی سخت و دور از دسترسن :( 

***

شکر خدا تونستم در چالشی که برای خودم در نظر گرفتم به روز چهارم برسم و این یعنی موفقیت :) خوشحال کننده ست برام این 4 روز که به برکت ماه مبارک رمضان اتفاق افتادن ، خدارُ شکر برای همه تعمت ها 

***

ماجرای بعدی من ، مربوط به این می شه که خیلی در مقام مقایسه قرار می گیرم ، مدام با خودم کلنجار می رم که اگر اون اتفاقی که حالا به نظر ایده آل بود تو زندگی من می افتد من الان چطوری بودم ؟ گاهی هم مقایسه با دیگران ، صادقانه دارم می نویسم ، نقاط ضعفم رو باید شناسایی کنم و در صورت توان ، ازشون نقطه قوتی بسازم ، بی شک جهان ما دیگه لحظه ای ثبات نداره و دائما در حال تحوله ، بیشترین چیزی که این روزها ازارم می ده از بین رفتن اخلاق و عوض شدن اصول بنیادی انسان هاست که به بهانه هایی مثل پول و شهرت و یا حتی شهوت ، ارزش های والارُ زیر پا می گذارن ، در هر طیف از جامعه از مذهبی گرفته تا بی دین و تا کسانی که با ترویج فساد قدم تو خیابون می ذارن ، یاد این مصرع افتادم که : از دیو و دد ملولم و انسان آرزوست !

خوشحالم که مسلمانم و شیعه ، کمترین بهره این نعمت ، داشتن راهه ، اینکه خداوند هدایت گر انسانه نه نفس و شیطان ، خودم تجربه کردم ، هر جایی آسیبی بهم رسید برای این بود که از مسیر منحرف شده بودم و مادامی که در جاده خداوند و قرآن و اهل بیت علیهما سلام حرکت می کردم از تمام گزند ها و آسیب ها در امان کامل بودم ، شکر خدا که این برام یقین شده . 

اکنون چون آدمی بالغ شد و عقل او کامل شد بازی نکند و اگر کند از غایت شرم پنهانی کند تا کسی او را نبیند.این علم و قیل و قال و هوسهای دنیا باد است و ادمی خاک است و چون باد با اب و خاک امیزد هرجا که رسد چشمها را خسته کند و از وجود او جز تشویش حاصلی نباشد.اما اکنون اگر چه خاک است به هر سخنی که میشنود میگرید اشکش چون اب روان است 

بسم الله الرحمن الرحیم 

اصل مطلب ، دلم برای شهدا تنگ شده است ، نه از باب دوری بلکه از باب فاصله 

این روزها وقتی خودم را درونم را تحلیل می کنم ، نتایج رضایت بخش نیستند . 

یک جای کار می لنگد... 

از نماز ، از اخلاق ، از عمل 

باید بنشینم جلوی آینه ، فقط خودم را ببینم با ذره بین ، سیاهی ها را پیدا کنم ، دستمال اصلاح را با ها های معطر به صلوات بر سیاهی های وجودم بکشم و پاکشان کنم . 

باید بگذرم از سیاهی های به ظاهر سفید یا سفید های در باطن سیاه !

دنیا را باید سفر کرد چه در زمان و چه در مکان ، یک جا ماندن برای انسان خوب نیست ، کدرش می کند ، غبارآلودش می کند ، شاید بشود لانه کلاغ های وحشتناک 

از اینجا که من ایستاده ام تا خدا فاصله هاست ، اما می روم به سوی او ، خودم را به آب و آتش می زنم تا در مسیر او باشم و بمانم .

گاهی زمینی شدنم کار دستم می دهد ، به خودم که می آیم ، در میابم که دوباره دور شدم از جاده اصلی ، بر می گردم و دوباره شروع می کنم .

این زیرکی انسان خواهد بود که در مسیر به حرف هیچ گمراهی گوش ندهد و فقط آیه آیه تا خدا پیش برود .

من یک انسان در قرن 21 میلادی در قرن 14 قمری با همه ابزارهای رسیدن به خدا و با همه دانش استفاده از ابزارها ، گاهی مسیر را اشتباه می روم. 

گاه ابلیس می شوم بی تو
گاه جبریل می شوم با تو
من نمی دانم این که من دارم
به تو نزدیک می شوم یا تو
چه کسی از مسیر گمراهی
داده ما را نجات؟... آقا تو
تو مرا با ولایتم کردی
آمدی و هدایتم کردی

شاعر: علی اکبر لطیفیان