مَـــردُمک

بسم الله الرحمن الرحیم 

تصمیم گرفتم که ، وقتی غمگین و ناراحتم ، هیچ جا چیزی ننویسم، تا تمرینی باشه برای فروخوردن و فروکش کردن ناملایمات ، ابرازشون هم نتیجه ای دربر نداره ، خلاصه که نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد . 

***

این دویدن اثر خوفست، جمله عالم می دوند، الا دویدن هریکی مناسب حال او باشد. از آن آدمی نوعی دیگر و از آن نبات نوعی دیگر و از آن روح نوعی دیگر، دویدن روح بی گام و نشان باشد. آخر غوره را بنگر که چند دوید تا به سواد انگوری رسید، همین که شیرین شد فی الحال بدان منزلت برسید، الا آن دویدن در نظر نمی آید و حسی نیست، الا چون به آن مقام برسد معلوم شود که بسیاری دویده است تا اینجا رسید – همچنانکه کسی در آب می رفت و کسی رفتن او را نمی دید، چون ناگاه سر از آب برآورد معلوم شد که او در آب می رفته که اینجا رسید.